Ադրբեջանը գլխավոր դաշնակցի դրոշը վերցրեց մեր ձեռքից. Վահե Հակոբյան
Հարցազրույց ԱԺ «Հայաստան» խմբակցության պատգամավոր Վահե Հակոբյանի հետ:
-Պարո՛ն Հակոբյան, հայտնի դարձավ, որ Զանգեզուրի պղնձամոլիբդենային կոմբինատի նախկին տնօրենը 15 մլրդ դրամ է վճարել պետբյուջե և վերականգնել է պատճառած հարկային վնասը: Դուք ի՞նչ առնչություն ունեք այդ գործի հետ:
- Ես այդ թեմայից տեղյակ չեմ, չգիտեմ, թե ՊԵԿ-ն ինչ է հաշվարկել և ինչ է ներկայացրել նախկին գլխավոր տնօրենին, որն էլ ընդունել է այդ մեղադրանքն ու իր անձնական հաշիվներից է փոխհատուցել: Չեմ էլ ուզում մեկնաբանել, ՊԵԿ-ի ու նրա նեղ հարաբերություններն են: Այդ ժամանակ ես Սյունիքի մարզպետ եմ եղել:
-Ռուսաստանից ամեն օր 30-40 ինքնաթիռ է վայրեջք կատարում Զվարթնոց օդանավակայան: Գալիս են հիմնականում ռուս կամ ուկրաինացի ծրագրավորողները, որոնք ցանկանում են առայժմ մեր երկրից աշխատել: Էկոնոմիկայի նախարար Վահան Քերոբյանն էլ հայտարարել է, որ ՌԴ-ից 100-ից ավելի ընկերություններ են ցանկանում տեղափոխվել Հայաստան: Հնարավո՞ր է այդ հոսքը փոխհատուցի ՌԴ-ի նկատմամբ կիրառվող տնտեսական պատժամիջոցների՝ Հայաստանի վրա ունեցած բացասական ազդեցությանը:
- Դա պայմանավորված կլինի մեր տնտեսական քաղաքականությամբ: Այո, մեր արտահանման զգալի մասը դեպի ՌԴ էր և Լարսի անցակետով: Բայց քանի որ նույն պատժամիջոցների պատճաով հիմա նավահանգիստները փակ են, Լարսն աշխատում է գերծանրաբեռնված ռեժիմով, և այնտեղ մեծ խցանումներ են, ինչն էլ առևտրաշրջանառության համար լրացուցիչ խոչընդոտ է ստեղծում: Ինչ վերաբերում է Հայաստան եկող հոսքին, այո, մեծ թվով ծրագրավորողներ են գալիս, վարձով տրվող տներ ու գրասենյակներ գրեթե չկան: Կարճաժամկետ կտրվածքով, այո, աշխուժացում կլինի, գումարներ կգան, բայց երկարաժամկետ հեռանկարում պետք է շատ զգույշ լինենք, որ խնդիրներ չունենանք:
- Կա՞ վտանգ, որ Արևմուտքը դա անընդունելի համարի ու պատժամիջոցներ սահմանի նաև մեր երկրի նկատմամբ: Չէ՞ որ պատժամիջոցներ են կիրառվում ռուսական բազմաթիվ բանկերի ու ընկերությունների վրա, որ չկարողանան աշխատել, բայց նրանք գալիս են մեր երկիր, օգտվում են մեր բանկային համակարգից:
- Այո, հենց դրա համար էլ ասում եմ, որ պետք է շատ զգույշ քաղաքականություն վարենք, որ մեր նկատմամբ էլ պատժամիջոցներ չկիրառվեն: Ճիշտ է, այս պահին նման հավանականություն չկա, բայց քանի որ մենք գործ ունենք անհեռատես կառավարության և անհավասարակշիռ ղեկավարի հետ, ամեն ինչ հնարավոր է: Մեր երկրի ղեկավարն այսօր հոգեպես անկայուն վիճակում է, կարող է անկանխատեսելի քայլեր անել և ունքը սարքելու փոխարեն՝ աչքը հանել:
- Իսկ որքա՞ն է հավանական մեր երկրում պարենային անբավարարվածության խնդրի առաջացումը:
- Մեր գործընկեր Հռիփսիմե Ստամբուլյանի հարցը հենց դրան էր վերաբերում, թե ինչ ենք անելու, եթե հացահատիկի խնդիր ունենանք: ՌԴ-ն արդեն սահմանափակել է իր արտահանումը, իսկ մենք մեզ անհրաժեշտ հացահատիկի մի մասը գնում ենք այդ երկրից: Կառավարության նիստի ժամանակ հայտարարվեց, թե ով 3000 հեկտարից ավելի հող ունի, նպաստենք, որ ցորեն ցանեն: Բայց, հարգելիներս, կարող է, այդ դաշտը պիտանի չէ ցորեն աճեցնելու համար:Մենք չունենք գյուղատնտեսության նախարարություն, որ նման խնդիրներով զբաղվի: Կոնկրետ սյունեցիների արորտավայրերի մեծ մասը հիմա Ադրբեջանի վերահսկողության տակ է, անասնակերի խնդիր կա: Կանգնած ենք շատ ծանր իրավիճակի առաջ, և եթե մտածված տնտեսական քաղաքականություն չվարենք, շատ շուտով մենք կունենանք շատ լուրջ խնդիրներ:
- Իսկ որքա՞ն են իրատեսական մտահոգությունները, թե Թուրքիան ու Ադրբեջանը,տեսնելով, որ աշխարհը զբաղված է ռուս-ուկրաինական պատերազմով,կփորձեն ճնշել Հայաստանին:
- Իհարկե: Թուրքիան ու Ադրբեջանն ատամները սրած՝ սպասում են: Իրենց խորհրդարաններում Շուշիի հռչակագրի վավերացումն այդ փաստաթղթին տվեց բոլորովին այլ կշիռ: Հռչակագիրը դարձավ այդ երկրների օրենսդրության մասը, իսկ դա ինչ է, եթե ոչ մեր երկրի նկատմամբ ագրեսիայի դրսևորում: Այդ պարագայում կասկածելի է Նիկոլ Փաշինյանի հռչակած խաղաղության դարաշրջանը: Ի՞նչ խաղաղության դարաշրջանի մասին է խոսքը, եթե նրանք ասում են, թե մենք պետք է այդ միջանցքը ստանանք:
- Մյուս կողմից՝ ՌԴ-ն Ադրբեջանի հետ ստորագրեց դաշնակցային համաձայնագիր: Դա տարածաշրջանում չի՞ թուլացնում Հայաստանի դիրքերը:
- Ամենավտանգավորն այն է, որ Ադրբեջանը գլխավոր դաշնակցի դրոշը վերցրեց մեր ձեռքից: Դա այս անհեռատես իշխանությունների հերթական պարտությունն էր:
-Կարծում եք, ՀՀ-ն կարո՞ղ էր դա թույլ չտալ: Կարծիք կա, որ ՌԴ-ն դա արեց Ուկրաինայի վրա հարձակվելուց առաջ Հարավային Կովկասում իր դիրքերն ամրապնդելու համար:
- Ոչ թե թույլ չտալ, այլ առնվազն ինչ-որ ակցենտներ դնել: Բա մենք 30 տարի ՌԴ-ի գլխավոր դաշնակիցն էինք, հիմա նա մեր թշնամու հե՞տ է դաշնակցային համաձայնագիր կնքում: Թեև իմ կարծիքով ՌԴ-ն այդտեղ աշխարհաքաղաքական այլ նպատակ է հետապնդում՝ թույլ չտալ, որ Ադրբեջանն ամբողջությամբ ընկնի Թուրքիայի ազդեցության տակ: Բայց նաև չպետք է մոռանալ, որ ռուսները չեն կարող մեզանից ավելի հայ լինել: Իրենք այսօր անում են այն, ինչ ձեռնտու է իրենց:
- Ասում եք՝ ինչ-որ ակցենտ դրվեր: ՌԴ-ի՞ նկատմամբ պետք է ակցենտ դրվեր, և ի՞նչ պետք է արվեր:
- Այո, հենց ՌԴ-ին: Սուրեն Պապիկյանը գնում է Մոսկվա, հանդիպում է ՌԴ պաշտպանության նախարար Սերգեյ Շոյգուի հետ ու բարևից սկսած՝ կարդում է: Այդ մարդը ռուսերեն չգիտի, ինչի՞ մասին մենք պիտի խոսենք: Ժողովուրդ ջան, նայեք, թե ով է մեր երկիրը ղեկավարում:
- Ռուս-ուկրաինական պատերազմից հետո արդարացվա՞ծ են կարծիքները, թե որտեղ էր աշխարհն ու նույն Ուկրաինան, երբ Ադրբեջանը Թուրքիայի աջակցությամբ հարձակվել էր Արցախի ու Հայաստանի վրա:
- Իհարկե, արդարացված են, բայց մենք պետք է տարանջատենք Ուկրաինայի ժողովրդին իր ղեկավարներից: Մենք շատ լավ հիշում ենք, թե Ուկրաինայի նախագահն ինչպես էր գրկախառնվում Ալիևի հետ ու շնորհավորում նրանց հաղթանակը, ինչպես էր զենքով օգնում Ադրբեջանին: Այո, որտե՞ղ էր միջազգային հանրությունը, երբ մեզ այստեղ սպանում էին:
- Այդ դեպքում ՌԴ-ն այսօր նույնը չի՞ անում Ուկրաինայի նկատմամբ, ինչը 2020թ. 44– օրյա պատերազմի ժամանակ արեց Ադրբեջանն Արցախի նկատմամբ:
- Ոչ, չենք կարող նման համեմատություն անել, որովհետև Ուկրաինան կուրորեն թեքվել էր դեպի արևմուտք: Ասում էր՝ մեզ ընդունեք Եվրամիություն, ՆԱՏՕ-ի զորքերն էլ տեղակայեք մեր տարածքում:
- Բայց Ուկրաինան անկախ երկիր է և ազատ է իր որոշումների մեջ:
- Այդ դեպքում նրանք ՌԴ-ին ընտրության հնարավորություն թողեցի՞ն: Արևմուտքը հասավ նրա սահմանին: Մինչդեռ Ուկրաինան ուներ Եվրոպայի ու ՌԴ-ի միջև բուֆեր դառնալու և երկուսի հետ էլ լավ հարաբերություններ ունենալու բացառիկ հնարավորություն: Տեսա՞ք, որ նույն Եվրոպան նրան շպրտեց:
- Ինչո՞ւ շպրտեց: Մեծ գումարներ ու զինտեխնիկա են տալիս:
- Ի՞նչ օգնություն են տվել, 50 տոնա դիզվառելիք, մի քանի հատ էլ ավտոմա՞տ: Այդ զենքը հենց մտնում է Ուկրաինա, ռուսներն անօդաչու սարքերով ոչնչացնում են: Բայց եթե անգամ զենք է բերում, ո՞վ է կռվելու դրանով: Մեկ միլիոնից ավելի ուկրաինացի է լքել երկիրը միայն Լեհաստանի սահմանով: Այ, երբ ծաղրածուներն են դառնում երկրի ղեկավար, պետության վերջն այդպես է լինում:
